Tip:
Highlight text to annotate it
X
- Што гледаш, Каролајн?
- Ветрот, мамо.
Велат, дека доаѓа ураган.
Се чувствувам како во чамец...
ме носи.
Може ли да направам нешто, мамо?
Да ти олеснам некако?
О, моја миличка, нема што да
направиш.
Таква е состојбата.
Тешко ми е да ги држам очите
отворени...
Устата ми се суши...
Внимателно, мис Дејзи, ќе се
разраните.
Сакаш ли уште лек, мамо?
Докторот рече, дека ќе ти даде колку
ќе посакаш.
Нема потреба да страдаш.
Една пријателка ми каже,
дека не успеала да се збогува со
мајка и.
- Сакав...
- Се е во ред.
Сакав да ти кажам колку ќе ми
недостасуваш...
Каролајн...
- Страв ли ти е?
- Љубопитна сум...
Што ли ќе е...
Ја изградија станицата во 1918..
Татко ми беше таму на денот на
отворањето.
Велеше, дека имало и дувачки
оркестар...
Го беа најмиле најдобриот
часовничар на целиот југ,
да го направи
величествениот часовник...
Името му било...
... господин Гато.
Г-н Гато.
Бил женет за мелескиња, која била
од семејство на евангелисти
имале и син.
Господин Гато бил сосема слеп
од раѓање.
Кога син им пораснал,
се приклучил кон армијата.
Се молеле на Господ да го сочува од
несреќи.
Цели четири месеци, тој непрестано
работел на тој часовник.
Еден ден..
пристигнало писмо.
И г-н Гато, кој што завршил со
работата за тој ден, си легнал сам.
А синот им се вратил дома.
Го погребале во семејната
гробница,
каде што еден ден требало да
лежат и тие.
Г-н Гато работел неуморно на
часовникот...
... за да успее да го заврши.
Бил незабравен момент.
Татко кажуваше, дека имало луѓе
насекаде.
Дури Теди Рузвелт дошол.
Се движи назачки!
Го направив така...
...Може и така момчињата,
кои што ги изгубивме во војната,
ќе се вратат дома...
... дома, каде што ќе работат,
да имаат деца,
Да живеат долг исполнет живот...
Можеби така и мојот син ќе се врати
дома.
Жалам, ако сум навредил некого.
Се надевам дека ќе ви се допадне
часовникот.
Г-н Гато не бил виден повеќе.
Некои луѓе кажуваа, дека умрел од
скршеното срце...
А некои велат, дека отпловил
по морето.
Извинете, имате ли нешто
против да се јавам на телефонот?
Бебиситерката ми го
чува детето. Се разбира.
Се надевам дека не сум те разочарала.
Ти не можеш да ме разочараш.
Е, знам дека нема со којзнае што
да се пофалам...
Види во куферот.
- Имам дневник.
- Тоа ли?
- Би ли ми прочитала малку?
- Тоа ли го сакаш?
Сум се обидувала да го прочитам
стотици пати...
Мамо, тој не е многу...
- Просто ќе го слушам твојот глас ...
- Добро.
Датумот е ``4 април, 1985``.
Пишува исто ``Њу Орлеанс``.
``Тоа е мојата последна желба и
завет...
Немам многу за оставање, малку облека,
скоро никакви пари ...
Поминав низ животот на истиот начин,
на кој што дојдов на овој свет.
Сам и со ништо.
Се што имам е мојата приказна, затоа
ја пишувам, додека сеуште ја паметам.
Името ми е Бенџамин.
Бенџамин Батон.
И сум роден при необични
услови.
Првата светска војна тукушто
завршила,
и ми раскажаа, дека била особено
добра ноќ, во која да се родиш.
- Што правиш тука?
- Томас...
Се плашам, дека ќе ја изгубиме.
Доволно!
Сите...тргнете се од неа!
Дојдов што е можно побрзо.
Улиците се полни со луѓе...
Томас...
Вети ми, дека ќе има место за него.
Таа го дала животот за мене...
И затоа ќе и бидам вечно благодарен.
Г-н Батон...!
Томас!
Томас..
Томас! Каде одиш?!
Еј, што правиш?!
Што држиш?!
Многу љубезно...
Изгледате многу убава вечерва,
г-це Куини,
поубава од било кога...
- Фустанот ви е во иста боја како очите.
- О, престани!
И ти не изгледаш лошо.
Хамберт се врати во градот...
Се врати без нозе, но си е дома.
Знам, дека порано паѓаше по него...
Повеќе, отколку што требаше.
- Симон се оцапа целата.
- Господи!
Треба да престане да прави така!
- Веднаш доаѓам, г-ѓо Џонсон...
- Ајде де.
Ќе се снајдат и сами.
Ајде дојди со мене, ќе се позабавуваме.
Што, до Бога...!?
Господ му сторил нешто...
Не сум му направил нешто, за
малку да го настапнам.
- Најдобро да го оставиме тоа на
полицијата. - Кутрото бебенце...
Јас тргнувам.
Секако никој не сакал да го задржи.
Ајде, миличок.
- Куини? Каде си?
- Доаѓам!
Џејн Чилдрес, престани да викаш, а вие
г-ѓо Дјупри, гледајте си ја работата.
И без тоа ќе се исфлекате еднаш.
- Некој ми го украде герданот.
- Добро, доаѓам веднаш, мисис Холистер.
Враќајте се горе, разбравте ли?
Ужасно си грозен,
но и покрај тоа си Божјо дете...
Каде си до Бога?
Еј сега доаѓам!
Така, малку полежи си тука...
Сестра ми ми ги подари тие перли,
не можам нигде да ги најдам...
- Некој овде краде!
- Ете ги тука, мисис Холистер.
Тука се, на вашиот врат.
- Но како...
- Ајде, ве прегледа ли д-р Роуз?
Не знам...
... А вие треба да избегнувате
непотребен напор...
Се надевам вие дами, да ми
помогнете во тоа.
Никогаш не сум видел слично нешто.
Скоро е слепо, поради катарактот...
Не знам дали слуша, коските му
покажуваат напредната фаза на артритис
Кожата ја изгубила еластичноста,
Има и шипки по рацете и нозете.
Ги покажува сите симптоми, но не
на новородено,
туку на 80 годишен човек,
кој што е близу до смртта.
- Ќе умре ли?
Телото му откажува, а животот тукушто
му започнал.
Каде го најдовте?
На сестра ми е, живее во Лафајет,
и се случи голема несреќа.
И бебето исто настрада.
Кутрото...
Има специјални места за такви
``несакани`` бебиња, Куини...
Тука нема место за уште едно грло.
Нашиот старечки дом, покрај нашите добри
намери..
не е благотворно друштво...
- Пак и бебе тука...
- Рековте дека не му останува многу.
Куини, на некои суштества не им е
одредено да преживеат.
Не, тоа бебе е чудо, тоа е сигурно..
Просто не такво чудо, каквото сите се
надеваат да видат.
Слушнете ме сите!
Имаме посетител, кој што ќе остане
со нас засега.
Сестра ми има дете, но не може да се
грижи за него, затоа...
Името му е ...
Бенџамин...
Не е добро, затоа ќе треба да се грижиме
многу за него.
Сум имала 10 деца,
нема дете, за кое не би можела да
се грижам.
Да погледнам.
Боженце, изгледа токму како
мојот бивш сопруг.
Видете, предвреме е остарен...
Д-р Роуз рече, дека не му
останува многу.
Па, добро дошол во клубот.
Хамберт ти праќа многу поздрави.
Си полудела ли?
Знам дека не можеш да имаш свои деца,
но тоа не е твое, дури не знаеме дали е
човек.
Г-н Ведерс, ајде врати се тука!
Те молам.
``Никогаш не знаеш што ти е пишано.``
Изгледа бев нашол дом.
Тоа вистина ли е?
Имаш така прекрасен глас....
Мамо, тука има стара карта на улиците.
А часовникот се така си врвеше назад,
година по година...
Не знаев, дека сум дете.
Мислев, дека сум како сите
останати таму,
старец во залезот на својот
живот.
Престани да удриш со вилицата!
Се користи за хранење, не за игра.
И те молам, ставај си
ја крпата, г-н Бенџамин.
Куини!
Еј, момче!
Секогаш бев љубопитен.
Што имаше нагоре по улицата,
зад аголот...
Бенџамин, тоа е опасно!
Врати се тука.
Стој мирно, детенце!
Ја сакав многу, таа беше
мојата мајка.
Мамо, мамо...
Понекогаш се чувствувам поразлично
од порано.
Секој се чувствува различно, на еден
или друг начин,
Но сите одиме во една насока,
Просто си избираме различни патишта
за да стигнеме до таму, тоа е.
Ти имаш твој сопствен пат, Бенџамин.
Мамо, колку ми останува?
Просто биди благодарен на тоа кое
што го имаш.
Остана многу повеќе, отколку
се претпоставуваше.
Во некои ноќи, требаше да спијам сам.
Немав ништо против.
Слушав како куќата дишеше.
Сите тие заспани луѓе,
се чувствував...сигурно.
Беше место со строги правила.
Секое утро, во пет наутро, независно
од времето,
генерал Винслоу, воен ветеран,
го креваше знамето.
Г-ѓа Сибил Вагнер,
бивша оперска пеачка...
... е, таа го пееше Вагнер.
Ајде...
Да вдахнеме малку живот на овие
стари коски....
Туку види и си проодел.
Секоја вечер, независно од сезоната,
вечерата беше во 17.30.
- Мо-ласа.
- Меласа.
Меласа.
Се научив да читам, кога имав 5.
Дедо ми беше шивач на познат актер.
Ми ја носеше секоја пиеса дома,
за да ја читам.
Нежни чувари на долгите,
години кои ме разјадуваа.
Оставете го Мортимер да почива тука.
Ослободете ме од моето тело,
овој долг затвор.
И овие сиви окови, предвесници
на смртта
Да известат за смртта на
Едмонд Мортимер``
Мислеше, дека се шегувам, нели?
Актерот, за кој што дедо ми работил бил
Џон Вилкс Буут.
Тој го убил Абрахам Линколн.
Човек не знае што го чека.
Секоја сабота вечер, мама ме тераше да
одам на црква.
Бенџамин!
Амин!
Што можам да направам за тебе, сестро?
Органите и се повредени и таа не може
да има деца...
Боже, прости и ги
гревовите на оваа жена,
за да може да стане плодна.
Нека се случи чудото!!
Слава на Бога!
Алелуја!
А каков е проблемот на овој старец?
Ѓаволот се надвиснал над него и сака
да го земе, пред да му е времето.
- Излези Зебјукар!
- Да.
- Излези, Биизалбот!
- Да.
- Колку години имаш?
- Седем, но изгледам доста постар.
Господ да те благослови!
Има седум!
Ете тоа е човек, кој носи
оптимизам во своето срце!
Отворени во душата!
Сите сме деца во очите на Бога!
И ние ќе те извадиме од тој стол!
И ти ќе проодиш!
Во името на Бога, исправи се!
Ајде!
Господ ќе те води по
твојот пат.
Ќе се погрижи да проодиш без помош на
патерици или колички!
Ќе се погрижи да проодиш со својата вера
во Божествената сила!
Ајде, оди!
Не го допирајте!
Исправи се, старче!
Исправи се како Лазар!
Да!
Кажете Алелуја!
Ајде, напред! Оди напред.
Кога ќе се свртам наназад и се сетам,
навистина беше чудо.
Но ја знаете поговорката...
Бог дал, Бог зел.
Да живее Господ!
Имаше толку многу родендени ...
... што ги складиравме свеќите,
за да не завршат.
Знаете, дека не сакам родендени,
како ни торти.
Смрта исто беше чест посетител.
Луѓето доаѓаа и си заминуваа.
Секогаш се осеќаше
кога некој не напушташе,
в куќата се населуваше тишината..
Беше чудесно место да растеш.
Бев со луѓе,
кои што беа ги преживеале последиците од
животот во младоста,
и им остануваше само
да се прашуваат какво ли ќе е времето,
каква е температурата во бањата,
и да ја гледаат светлината на крајот
на денот.
На местото на секој кој што умираше,
доаѓаше друг.
Сум бил женет 5 пати.
Заедно со првата сопруга
бевме уловени од канибалско племе.
Избегавме преку реката.
За жал, жена ми не можеше да плива.
Ја изедоа.
Втората жена - згазна една кобра
и исто умре.
Очевидно носев лоша среќа на секоја
која се омажила за мене.
Тоа е г-н Оти.
Тој е пријател на еден мој пријател.
- Следното лето не фатија...
- Тој е пигмеј.
... и покасно не ослободија.
Не разменија за прасиња, обувки и
еден чуден американец.
Слушам, дека изгледаш најстар...
но тоа е само заблуда.
Што се случило, да не си фатил Маџембе?
- Што е Маџембе?
- Глисти.
Не мислам, дека имам глисти.
Просто сум си таков.
Ајде, да си земеме по пиво.
- Лекарствата ти беа под перницата...
- Не ми дозволуваат, било опасно.
Кој ти го кажа тоа?
Ајде, малечок.
Доаѓаш ли?
Еј, престанете!
...Потоа ме ставија во мајмунскиот
кафез во зоопаркот во Филаделфија.
3 илјади души ме посетија само во
првиот ден.
Виде.
``Абориџин живее во кавез со мајмуни``
- Како е да живееш во кафез?
- Смрди.
Но затоа пак, мајмуните правеа
забавни точки.
Фрлав копја, се борев со орангутаните,
такви нешта...
Кога не си играв со мајмуните,
ме тераа да одам до решетките
и да ги плашам луѓето.
- А потоа што правеше?
- Го напуштив зоопаркот.
Одев наваму-натаму.
Скитав извесно време.
Сосема сам?
Повеќето време ќе бидеш сам.
Кога си различен од нас,
е така.
Но ќе ти кажам една тајна.
Дебелите луѓе, слабите луѓе...
сите се осмаени.
Но им е страв да си признаат.
Понекогаш си мислам за реката,
до која што израснав.
Мечтаам еден ден да се вратам таму.
Ајде, имам средба.
Ете го мојот малечок маж, готов ли си,
шеќерче?
Секогаш сум готов.
Филамена, тоа е г-н Бенџамин.
- Драго ми е да се запознаеме, сер.
- Задоволството е целосно мое, госпоѓо.
Ќе се оправиш сам, нели? Фати ја
линијата Сент Чарлс до улица Наполеон
Каде, до Бога, беше?
Влези внатре!
Знаеш ли дека ми го извади умот?
Боженце, толку се бев вознемирила...
Беше најубавиот ден во
мојот живот.
- Како е дишењето?
- Слабо.
Мојата колешка ќе дојде после
околу 2 часа.
Треба да си го земам детето
и да го однесам кај сестра ми.
Нема за што да се вознемирувате,
сепак сте во болница.
Ако ви треба нешто,
сестрите ќе ве обслужат.
- Добро ли сте?
- Да, мислам дека да...
Нема да се задржам повеќе од час.
Што се случува?
Ништо, просто Дороти си заминува.
Продолжи, Каролајн.
``Секоја Недела семејствата доаѓаа
во посета..``
Беше Денот на Благодарноста, 1930.
Тогаш го сретнав човекот, кој што
ми го промени животот засекогаш.
Бенџамин, изгледаш чудесно.
Добар ден, мис Фулер.
Исправен грб, живо одење,
каква е тајната?
- Ви благодарам.
- Мамо, види ме!
Браво! Страшна си!
Тоа е мојата внучка, Дејзи.
Тоа е господин...
Бенџамин, се сомневам дека не го знам
твоето презиме.
Бенџамин е доволно.
Никогаш нема да и ги забравам
сините очи...
Мили гости, вечерата е сервирана.
Знаеш ли, дека мисирките всушност
не се птици?
- Зошто го кажуваш?
- Од семејството на фазаните се.
Не можат да летаат. Тажно е, не
мислиш? Птици, неспособни да летаат.
Сакам такви птици.
- Толку се вкусни!
- Тоа е ужасно...
Сакам да ви кажам нешто.
Со Божјата помош...
најпосле ми се случи чудо.
Господ одговори на моите молби.
Што сака да каже со тоа?
Ви благодарам.
Ќе си имаат бебе, глупчо.
И мајка ми така велеше, кога сакав да
си имам братче...
Но тој не живееше многу.
Не дишеше правилно.
... и најпосле ги добил стапалата,
кои што и биле ветени од Бог и Конг.
Гледате дека било 5 часот, така
покажувал часовникот на Бог и Конг.
Не е ли интересно?
- Прочитај ја пак.
- Да, те молам, прочитај ја пак.
Добро, но после тоа легнете си.
Ветувам.
Спиеш ли?
- Кој е?
- Јас сум, Дејзи.
- Здраво!
- Ајде!
- Каде одимее?
- Дојди, кај часовникот.
- Запали ја.
- Не треба да си играм со оган.
Не биди лигле. Запали ја.
Ќе ти кажам тајна, ако и ти ми
раскажеш своја.
Добро.
Видов мама како бакнува друг маж.
Барем така изгледаше.
Сега е твојот ред.
Не сум толку стар, колку
што изгледам.
Така и мислев.
Не си како старите луѓе...
како баба, например.
- Не, не сум.
- Болен ли си?
Чув мама и Тизи како зборуваа еднаш,
рекоа дека ќе умрам наскоро, но....
јас не мислам така.
Чуден си.
Различен си од сите, кои што сум
го сретнала.
- Може ли?
- Да.
Што правите таму?
Излезете веднаш и марш во
кревет! Минува полноќ!
- Нема да си играте.
- Да, мадам.
Не многу луѓе доживуваат такви нешта.
Сакаш ли да продолжам?
А твојата пријателка? Што стана со неа?
Веќе не сме пријатели.
Понекогаш се случуваат такви нешта со
високите луѓе.
Па тогаш...
Збогум.
Оваа година поминав многу време сам.
Ало?
- Здраво.
- Денес се запишувам.
Здраво, госпоѓо. Ве очекувавме.
Може ли да ја однесете во собата
на г-ѓа Русо?
Жалам, но обишно не пуштаме
кучиња во домот.
Но таа е многу стара, ве молам,
нема да создава проблеми.
Добро, доста е да не пречи.
Оттука, госпоѓо.
Колку и да се обидувам
не можам да си спомнам ан нејзиното име.
Г-ѓа Лоусен, Хартфорд или
може би беше Мејпл?
Чудно е како понекогаш луѓето, кои
ги помниме најмалку ни направиле
најсилен впечаток.
Помнам, дека носеше дијаманти.
Секогаш се облекуваше добро,
како да ќе излегува,
макар да никогаш не излегуваше
и никој не доаѓаше кај неа во посета.
Таа ме научи да свирам на пиано.
Не е важно колку си добар,
туку што чувствуваш кога свириш.
Пробај го тоа.
Обиди се да ја почувствуваш музиката.
Имаше многу промени, некој забележливи,
други не.
Започнаа да ми растат влакна
на разни места...
... како и други работи.
Се чувствував доста добро, ако
се имаше во предвид мојата состојба...
- Миличка, ме боли...
- Добро, мамо, ќе ја повикам сестрата.
Ги слушате ли новостите?
Никој не знае дали да остане или да
го напушти градот.
Ќе ја зголемам дозата, ете така, ќе се
почувствуваш доста по добро.
Имавте ли можност да се збогувате?
Татко ми го чека 4 часа брат ми, кои што
доаѓаше од Богер сити.
Не можеше да си отиде без да го види.
- Изгледа многу мила жена.
- Да...
Во последно време не можам да поминувам
многу време со неа...
- Зафатена ли си?
- Извинете ме.
- Ми требаш..
- Се разбира.
``Куини ме пушташе со г-н Доус
на Поврти поинт...``
да ги гледаме бродовите,
кои носеа по реката.
Беа течки времиња.
Сум ти кажувал ли, дека ме
удрила молња 7 пати?
Еднаш бев на полето, си ги
пасев кравите.
Некои од работниците не се
појавија денес...
Некој сака ли да заработи по
3 долара на ден?
Што ви се случува?
Никој ли не сака една дневна надница
спроти чесен труд?
Никогаш не плаќаат.
- Никој ли не сака работа?!
- Јас сакам.
Те држат ли нозете, старче?
Мислам, дека да.
Тоа ми е доволно.
Качувај се на бродот.
Бев многу среќен...
Ми треба доброволец!
и спремен да работи се...
Да, капетане!
- Исчисти ја палубата.
- Веднаш, сер.
Ми плаќаа да вршам работа,
која што би ја работел и без пари.
Името му беше капетан
Мајк Кларк.
Работеше на влекачите уште
како седем годишен.
Размрдај се!
Слушај...
Можеш ли да го.....дигаш сеуште?
Па да...секое утро.
- Го дигаш? Стариот чеп?
- Па, да.
Кога последен пат си бил со жена?
- Никогаш.
- Никогаш?
Па, мислам, дека не.
Чекај малко.
Сакаш да кажеш, дека низ сите
овие години..
никогаш не си бил со жена?
По ѓаволите! Тоа е најтажното
нешто, кое што сум го чул.
Никогаш?
Не.
Мајку му, старче, доаѓаш со мене!
- Од каде е татко ти?
- Не го познавам татко ми.
Каков среќлија!
Таткото може само да го запре
твојот развој.
Јас работев на влекачот на татко ми
уште од дете...
Да му се невиди, ова дебело
копиле.
Еднаш му реков...
``Не сакам да го поминам остатокот од
животот на некаков влекач!``
Разбираш ли?
Не си сакал да го поминеш животот
на влекач?
Се разбира, дека не!
И знаеш ли што ми одговори татко ми?
Ми рече..
``За кој, по ѓаволите, се мислиш? Што
си мислиш, дека можеш?``
А јас му реков:
``Татко...``
``...сакам да станам сликар.``
А тој ми се исмеа .. - ``Сликар?``
``Господ ти одредил да работиш
на влекач, исто како мене,
и тоа и ќе го правиш.``
Но јас сепак станав сликар!
Си ги цртам тетоважите!
Секоја една од овие тетоважи е мое дело.
И веќе никој не може да ми ја одзеде
уметноста.
А кога ќе умрам, ќе и ја испратам на
семејството ете оваа рака.
Не давај му никому да ти кажува
што да правиш.
Прави го тоа, кое што го сакаш.
- Ете, јас станав сликар!
- Но...ти си капетан на влекач?
Капетан Мајк, готови сме да ви прифатиме
со вашиот пријател.
Ајде старче, да одиме да свршиме
малку работа.
Здраво, дами!
Здраво.
Се ежам кога го гледам.
Овој не е за мене.
Како си вечерва, старче?
Беше вечер за помнење.
Боженце, да не си Дик Трејси?
- Треба да се одморам.
- Не можам.
- Ти благодарам.
- Не, јас ти благодарам.
- Лека ноќ.
- Ќе бидеш ли тука и утре?
Секоја вечер, без Недела.
Тогаш за прв пат осетив зошто е важно
да вадиш пари ...
Ти благодарам, миличок, и да се вратиш!
... и нештата кои што можев да си
ги купам со нив.
Времето е лошо?
Можам ли да ти понудам превоз?
Многу љубезно од ваша страна, господине.
- Се викам Томас, Томас Батон.
- Јас сум Бенџамин.
Бенџамин...
Драго ми е да се запознаеме.
Што ќе кажеш да застанеме некаде и
да испиеме по едно?
Добро.
Добро вечер.
- Што ќе порачате?
- Јас сакам како што тој ќе порача.
Сазерак, и за двамата, со виски,
не со бренди.
- Не пиеш многу, а?
- Никако дури.
- Зошто?
- Никогаш не сум одел на такви места.
- Може да биде интересно понекогаш...
- Сигурно.
- За секое нешто си има време.
- Така е.
Вашите пијачки.
Не сакам да прозвучи грубо,
но твоите раце....те болат ли?
- Имам некаква болест од раѓање.
- Каква болест?
- Роден сум стар.
- Жалам.
Немој.
Нема ништо лошо во староста.
Жена ми почина пред многу години.
Жалам.
Умре додека раѓаше.
- За децата.
- За мајките!
- Со што се занимавате, г-н Батон?
- Правам копчиња.
``Копчињата на Батон``.
Нема копче, кое што го немаме.
Најголемата конкуренција ни се
Б.Ф. Гудрич со проклетите патенти.
Ќе сакате ли нешто друго, господа?
Е, по едно последно, Бенџамин?
Само ако можам да си го дозволам,
г-н Батон.
- А ти, со што се занимаваш?
- Работам на влекач.
Ми беше пријатно да поразговараме.
А мене да пиеме заедно.
Бенџамин, ќе имаш ли нешто против ако
поминувам да те видам од време на време?
Кога ќе посакаш.
Лека ноќ, господин Батон.
Лека ноќ, Бенџамин.
Да тргнеме.
Каде беше?!
Никаде, се сретнав се со едни луѓе,
послушавме малку музика...
Боженце, детенце!
Растењето е нешто интересно.
Не осеќаш кога се случува.
Познаваш некој, и наеднаш на негово
место како да има некој друг.
Веќе не беше само кожа и коски.
- Бенџамин, ајде.
- Добро.
Си поминавме добро, кога доаѓаше
кај баба си за викенда.
Дејзи!
Дејзи!
Сакаш ли да ти покажам нешто?
Но треба да остане тајна.
Облечи се, ќе те чекам надвор.
Ајде!
- Можеш ли да пливаш? -Можам да
правам се, кое што го можеш и ти.
Облечи го тоа. Треба да побрзаме.
- Тој добро ли е?
- Капетане!
Капетан Мајк!
Добро утро капетане, може
ли да не повозиш по реката?
- Знаеш ли каков ден е денес?
- Недела.
И знаеш ли што значи тоа?
Значи, дека синојка сум се напил здраво.
Но вие се напивате секоја вечер.
Какво е тоа девојче?
Само пријателка.
Сакам да и ја покажам реката.
Не треба да се плови денес.
Може да ја изгубам дозволата.
Е, што пак.
Погледнете ја...каква убавица!
Директно лета.
Би сакал да можеше да се
качиме кај нив.
Ти кажа ли нешто, мамо?
Времето навистина се влошува.
Ме слушаш ли, мамо?
Само читај ми...
``Нештата се сменуваа брзо.``
Не знам како е возможно, но изгледа
имаш повеќе коса.
Но ако ти кажам, дека
не станувам постар,
туку помлад од сите останати?
Па, тогаш би те сожалила.
Ќе треба да ги видиш сите сакани луѓе да
умираат пред тебе.
Тоа е ужасна одговорност.
Никогаш пред тоа не бев размислувал
за животот и смртта на тој начин.
Бенџамин, нормално е да ги
губиме луѓето, кои што ги сакаме.
Како инаку ќе оцениме колку значат
за нас?
И во еден есенски ден, стар гостин
ни навести...
Сакаш ли да одиме до аптеката?
Таа ме научи да свирам на пиано...
Амин!
...и како е да ти недостига некој.
Да тргнеме.
Бев одел во бордел, го испив
првиот пијалок,
..се збогував со еден пријател,
погребав друг.
Во 1936, кога имав 17 години...
...си го спакував куферот
и се збогував.
Познавајќи го животот,
претпоставував, дека немаше да
ги видам повеќе.
- Со успех, синко.
- Благодарам.
- Те сакам, мамо.
- И јас те сакам, миличок.
Сакам да си ја кажуваш молитвата секоја
вечер, слушаш ли?
И да се вардиш!
Бенџамин!
- Каде одиш?
- На морето.
Ќе ти испратам картичка.
Од секаде.
Праќај ми картички од секаде.
Си претставуваш ли?
Навистина ми праќаше картички од
секаде.
Од секое место, каде што беше работел...
Њуфаундленд, Бафин Беј, Глазгов,
Ливерпул, Норвик...
Насекаде, каде што одеше со тој
капетан Мајк.
Капетан Мајк потпиша 3 годишен договор
со компанијата на браќата Моран.
Ставија на бродот нов дизел мотор.
Отидовме до Флорида, како
и до атланското крајбрежје.
Екипажот се состоеше од 7 души.
Капетан Мајк и јас, Бисквитчето,
Прентис Мејс од Вилмингтон, Делавеар...
... близнаците Броуди, Рик и Вик...
кои што по морето се снаоѓа чудесно,
но ќе стапневме ли на копното...
не престануваа да се тепаат.
Ете!
Една на секои 8 чамци
никогаш не се враќа,
тоа беше Џон Грим,
кој што си го заслужуваше името...
и сите загинуваат.
... од Белведер, Јужна Дакота.
како и Плезент Кертис од Нешвил,
кој што не разговараше со никого,
освен со себе си.
Постојано му пишував.
Му реков, дека ме беа поканиле на
аудиција во Њу Јорк
во училиштето за американски балет.
Вие останете. Ви благодарам.
Ви благодарам.
Вие може да останете.
Ме примија во почетната група на
училиштето.
Бенџамин, кога дојде кај мене,
беше не покрупен од малечко момче..
Знам дека пијам доста, но ми се чиниш
порасналти подмладен.
Каква е твојата тајна?
Па, капетане,...
Изгледа си пиеете повеќе.
Отседнавме во малечок хотел со
величественото име-``Зимскиот дворец``.
Немаш претстава за што зборуваш.
Колибри не е само птица.
Срцето му бие 1200 удари во минута.
Крилјата му прават 80 замави во секунда.
Ако престанат да мавтаат со крилјата,
ќе умрат за помалку од 10 секунди.
Тоа не е само птица,
туку проклето чудо!
Им ги снимале движењата на крилјата
преку илјади снимки,
и виделе, дека краиштата на крилјата
ги прават тие движења...
Знаете ли што значи овој математички
симбол?
Безкрајност.
Безкрајност!
Сите луѓе, незавино од
разликите помеѓу нив
народност, боја на кожата,
имаа едно зедничко нешто...
... кога ќе се напиеја,
стануваа исти.
- Трети кат, молам.
- Дали би сте го задржале лифтот?
Многу ви благодарам.
Името и беше Елизабет Абот.
Не беше убава.
Бледа како крпа.
Но за мене беше убава како слика.
Што гледате?
Знаете, дека имаме договор да не се
прибираме трезни.
- Нели така, мили?
- Токму така, мила.
Сопруг и беше Волтер Абот...
Беше министер на Британската трговска
мисија во Мурманск, и беше шпион.
- Оттука мила?
- Благодарам.
Ја скршив штиклата на една од обувките.
Инаку немам навика да одам боса.
Деновите таму беа долги...
А ноќите дури подолги...
Една ноќ, не можев да заспијам.
Извинете...
Не можам да заспијам.
Мислев да направам малку чај.
- Вие сакате ли?
- Не, ви благодарам.
- Млеко, мед?
- Мед, молам.
Секао не сакате муви во медот.
О, можеби не тогаш.
О, можеби е по добро да го пооставите
да се поодстои малку.
- Да се поодстои?
- Да се накисне.
Колку што знам, во принцип така
се прави чај.
Таму каде порастнав, беше важно само
да е врел.
Па, правилно.
- Значи вие сте морски?
- Морнар.
Се надевам да не прозвучи грубо...
...но не сте ли малку
старичок за морнар?
Нема ограничувања според возраста.
Доволно е да си ја вршиш работата.
И имате проблеми со сонот?
Благодарам.
Доскоро, немав. Порано спиев како бебе.
Е, некои нешта ме држеа буден.
Кога беше на 80 години, татко ми беше
толку убеден, дека ќе умре на спиење..
..така да беше го ограничил
сонот само до попладневни дремки.
Беше убеден, дека ќе ја излаже смртта.
- И така ли се случи?
- Што?
Додека спиеше ли умре?
Умре, седејќи во својата сакана столица,
слушајќи го своето сакано радио.
Значи имал право.
Маж ми е Британскиот министер за
трговијата. Живееме тука 14 месеци.
- Боженце!
- Требаше да одиме во Пекинг...
Но тоа така и не се случи.
- Си бил ли во Далечниот Исток?
- Не. Вистина скоро никаде не сум бил.
Ако ги изклучам пристаништата.
- А од каде сте?
- Њу Орлеанс...Луизијана.
Не знам да има друг.
Таа ми разкажа за местата
на кои што била,
што ги видела...
Зборувавме дури до изгрјсонце...
А потоа се отидовме по собите,
секој се врати кон својот живот.
Но секоја вечер се среќававме одново
во хотелското лоби.
Еден хотел, преку ноќта, може да е
навистина волшебно место.
Глувче што се провлекува.
радијаторот што шуштеше.
Завесата што се вееше.
Има нешто пријатно, дури смирувачко
во тоа да знаеш, дека саканите луѓе
спијат во своите кревети, каде
ништо лошо не може да им се случи...
Елизабет и јас губевме претстава за
времето и останувавме до изгрејсонце...
Мислам, дека можеби сум створила
погрешен впечаток во тебе.
Молам?
Во принцип омажените жени не остануваат
до среде ноќ
со непознати мажи во хотелите.
Не знам што прават или не омажените
жени.
Лека ноќ!
Мурманск...
``Сретнав некој и се вљубивме.``
Мамо...
- Тоа беше пред повеќе од 60 години...
- Го сакаше ли, мамо?
Што знае едно девојче за љубовта?
- Не сум облечен.
- Изгледаш чудесно.
Не обрнувај многу внимание на виното
и сирењето,
тие се сосема обични,
но затова пак кавијарот и водката-
тие се раскошни.
И така...
Разнеси го...
и не јади се наеднаш,
така нема да има на што да се
насладуваш.
А сега, пивни си малку водка,
додека кавијарот ти е сеуште во устата.
Не си бил со многу жени, нели?
Не и во неделите.
- И досега не си пробал кавијар?
- Не, госпоѓо.
Кога имав 19 се обидов да постанам
првата жена
која го препливала Ламанш.
Навистина ли?
Но течението беше толку силно,
што и покрај напорите ме буткаше назад.
Поминав во водата 32 часа,
и кога бев на 3 км од Кале..
...заврна порој.
Пливав до границата на
своите сили и запрев.
само запрев.
Тогаш сите ме прашуваа ќе се обидам
ли пак.
Им одговарав ``Зошто не``?
Но така и не се обидов.
Во интерес на вистината, потоа не сум
постигнала ништо во својот живот.
Рецете ти се толку груби.
Го осеќам ветрот на твоите усни.
Се плашам, дека треба да тргнам.
Беше за прв пат кога ме
бакна жена.
Некои нешта никогаш не се забораваат.
- Бенџамин!
- Ме тераш да се чувствувам помлад.
И ти ме тераш да се чувствувам многу
помлада.
Би сакала да бев.
Ќе променев толку многу нешта.
Да си ги поправам сите свои грешки.
Какви грешки?
Постојано чекав...
Мислев, дека треба да променам
некои работи.
Да направам нешто...
Каква загуба,
никогаш нема да се врати...
... изгубеното време...
Ако имаме љубовна авантура,
нема да ме погледнуваш преку ден,
и секогаш ќе се разделуваме пред
изгрејсонце.
И никогаш нема да си кажуваме
``Те сакам``.
Тоа се правилата.
- Да не ти е студено?
- Скоро смрзнувам.
Таа беше првата жена, која ме
сакаше.
Сакаш ли да го прескокнам овој дел?
Не, се радувам што имало кој да
го топли.
Немав трпение да ја видам повторно.
Се гледавме секоја вечер.
Секогаш користевме една те иста соба.
Но секој пат беше ново
и различно...
Дојди тука.
Елизабет...
Лека ноќ.
Додека една ноќ...
Вчера, 7 декември 1941,
е ден, кој што ќе остане во историјата.
За мене, тоа ја промени блиската
иднина
а можеби дури и далечната.
Промена во плановите, момчиња.
Можеби веќе знаете.
Јапонците го бомбардираа вчера
Перл Харбур.
Франклин Рузвелт сака од нас да
помогнеме со што можеме.
``Челси`` е повикана да служи
на Американската армија.
Да надева, помага, спасува...
Ако не сакате да одите во војна,
сега е моментот тоа да го кажете.
Но се качите ли на бродот, сметајте
дека сте дел од флотата, пријатели.
Да, јас сакав да зборувам со тебе, Мајк.
Жена ми не е добро. Сакам да ја видам
барем уште еднаш.
Чувствувај се слободен да
се вратиш како што можеш, Мејс.
Штом тој напушта, кој ќе готви?
Отровите од храната се една од основните
причини за смрт во морето.
Веднаш полсеслед нефункционалните
уреди за спасување.
Јас можам да готвам, капетане.
Го правам тао цел живот.
Да, знам.
Не знам дали чиниш за водење
на војна, Бенџамин.
Како и да е, ќе го земам со себе секој
маж спремен да ги исклоца јапонците.
Тоа е! Спремете си го багажот!
Одиме во војна, господа!
Беше оставила белешка.
Беше напишала ``Драго ми беше што те
сретнав`` и тоа беше се.
Војната не беше тоа, што го
очекувавме.
Имаше само стари, разнебитени бродови,
за ништо не ги биваше...
Ако имало војна, не успеавме
да ја видиме.
Назначија еден воен на бордот.
Тој ги сакаше Поморските сили,
но повеќе од нив ја сакаше Америка.
Нема друго место како Америка...
Името му беше Денис Смит и
и беше чистокрвен индианец-чироки.
Семејството му беше американско
500 години.
Пацифистите. Велат, дека
свесно не сакаат да војуваат.
Каде ќе бевме сега, ако сите
расудувавме како нив?
Престани, водачу!
Tе посматрав. Ми изгледаш како добар
човек. Ако се случи нешто со мене....
Војната најпосле стигна до нас.
Целосно стоп!
Осветлиго местото!
Транспортен брод, кој превезувал 1300
луѓе, беше разцепен од торпедо.
Ние пристигнавме први.
Запрете го моторот!
Целосно стоп!
Единствено ние испуштавме звук.
Пригответе се!
Сигурно тие го потопиле бродот,
гнасници едни.
Задржи ја позицијата!
Што?
Тоа последната ли е?
Капетане!
Ми го издупчија бродот!
Дај ми рака.
Се ќе биде во ред, капетане.
Добра битка, добро ги погодивме...
Можеш да се грижиш
колку што сакаш...
да колнеш, да ја
проколнуваш судбината..
... но кога ќе наближи крајот...
... треба да се помириш.
Капетане...
1.328 души умреа во тој ден.
Се збогував со индијанецот
чироки Денис Смит,
со Џон Грим, кој што беше во
право, дека ќе загине таму...
ги испратив парите на
сопругата на Плезент Кертис...
Му го реков последното збогум
на близнакот Вик Броуди...
... и на Мајк Кларк, капетан
на влекачот ``Челси``.
Сез богував и со сите останати,
кои имаа свои мечти.
Сите оние мажи, кои сакаа да
станат морнари, доктори, адвокати
или индијански водачи.
Овој пат не може да се поправи.
Тука смртта не изгледаше природно.
Не бев видел колибри
толку навнатре во морето...
... пред и потоа.
А во мај 1945, кога имав 26 години,
се вратив дома.
- Куини?
- Да.
Боженце, ти се врати!
Боже, навистина се врати!
- Види се само!
- Кој е тоа, мамо?
Брат ти, Бенџамин.
- Не знаев, дека ми е брат.
- Многу нешта не знаеш, детенце.
Оди да доизметеш, измиј си ги
рацете и помогни ми за масата.
Ајде, оди.
Погледни се само! Како прероден си!
Свеж си како пролетта.
Изгледа оној проповедник
навистина те дари со втор живот.
Уште во првиот момент во кој што
те ѕирнав, знаев дека си специјален.
Колената ме болат, затоа
што секоја ноќ коленичев
и го молев Господ да
те врати жив и здрав.
Се сеќаваш ли што ти реков?
- Никогаш не знаеш што те очекува.
- Точно така. Седни!
Научи ли нешто, кое што
заслужува да се раскаже?
- Видов доста нешта.
- Си видел болка.
А радост?
- Се разбира, и тоа исто.
- Ете, тоа сакам да го чујам.
- Погледни се...
- Каде е Тизи?
Миличок...
Г-н Ведерс почина во сон,
една ноќ во минатиот април.
- Мамо, ужасно жалам.
- Нема ништо.
Веќе останаа само 1-2 од старите.
Сите останати се нови.
Секако така било пишано.
Толку се радувам, што
се врати дома кај мене.
Сега треба да ти најдеме
жена и нова работа.
Ајде, помогни ми со масата.
Бенџамин, си го губиш времето.
Таа е глува. Ќе спиеш во собата,
во која што беше мисис Дезероу.
Многу си голем да делиш
соба со некој друг.
Враќањето дома е чудно.
Изгледа истото. Мириса на истиот
начин. Го осеќаш на истиот начин.
Сум ти кажал ли, дека
ме удрила молња 7 пати?
Еднаш се возев со камионот.
Сваќаш, дека ти си се променил.
А едно утро, малку
откако се бев вратил...
Извинете, тука ли е Куини?
Дејзи?
- Јас сум, Бенџамин.
- Бенџамин?
Боженце!
Се разбира, дека си ти! Бенџамин!
Како си...
Толку време помина, сакам да
ми раскажеш толку многу нешта...
- Кога се врати?
- Пред неколку седмици.
Зборував со Куини, таа ми кажа
дека си учествувал во војната,
некаде на морето, толку
се бевме загрижиле за тебе.
Добро сум.
Погледни се само. Прекрасна си.
Престана да ми пишуваш.
``Кога заминав, беше девојче,
а кога се вратив -жена.
Беше најубавата жена,
која сум ја видел.``
Убава.
Најубавата.
Ја паметиш ли баба Фулер?
- Се разбира.
- Таа почина.
Чув. Многу жалам. -Не можам да
поверувам, дека се среќаваме тука.
Треба да е судбина...
Не, не, како го викаа „Кисмет“?
Си чул ли за Едгар Кејси,
јасновидецот? -Мислам, дека не.
Тој тврди, дека се е предодредено...
но јас мислам, дека тоа е судбина.
Не знам што е точно, но
се радувам што се случи.
Си бил ли во Манхатн? Од другата
страна на реката, спроти мојот дом.
Го гледам Емпајер Стејт
Билдинг од креветот.
А ти, каде беше? Раскажи ми се.
Последно што слушнав,
беше дека си бил во Русија.
Секогаш сум сакала да одам во Русија.
Навистина ли е студено, како што велат?
- Два пати е постудено.
- Чудесно.
Секогаш кажуваше, дека си
различен. Навистина мислам, дека си.
Ми пиша, дека си сретнал жена.
- Се добија ли нештата?
- Па, се исцрпе се..
Го паметиш ли тоа?
Тоа е сликичката на старото
кенгуру во 5 попладне.
Сакаш ли да вечераме заедно?
КСум ти кажала, дека
танцував за Баленчино?
Многу познат кореограф. Велеше,
дека имам идеална стојка.
Еднаш, на проба, еден танчер падна.
И тој го вклучи
паќањето во спектаклот.
Си претставуваш ли, нешто
такво во класичен балет?
Танчер да паѓа нарочно?
Дури измислија ново име за тој стил
- се нарекува апстрактен.
Се разбира, тој не е единствениот, исто
така и Линколн Карстејн, Лусија Чејс...
О, и Агнес ДеМил... таа
ги скрши сите клишеа,
сите општо прифатени нешта,
Не беше важно ништо
друго, освен самата игра...
Ми разкажа за тој нов свет...
... тие имиња, кои
не ми значеа ништо.
Дури не слушав многу од
нештата, кои ми ги раскажуваше.
Ново е, модерно, американско
е... Удираат на нашата физика...
- Боженце, не престанав да зборувам.
- Не, не, пријатно ми е да те слушам.
- Не знаев, дека пушиш.
- Доволно сум голема.
Доволно голема сум, за многу нешта.
Во Њу Јорк остануваме
будни по цела ноќ...
гледаме како сонцето
изгрева над зградите...
Таму секогаш има што да правиш.
Утре треба да се враќам.
- Толку брзо?
- Би сакал да можеше да останам.
На танчерите веќе не им
требаат костуми и декори.
Си претставувам како
танцувам сосема гола.
Си го читал ли Д.Х. Лоренс?
Книгите му беа забранети.
Зборовите му се како водење љубов.
Во нашата група...се научивме
да се зближуваме меѓусебе.
Сексот е дел од тоа.
Многу од танчерките се лезбејки.
Имаше една жена, која
сакаше да спие со мене.
- Тоа те натажува ли?
- Кој дел поточно?
Тоа, дека некој
сака да спие со мене?
Ти си привлечна жена, претпоставувам
дека сите сакаат да спијат со тебе.
Да се враќаме во домот,
можеме да си најдеме соба.
Ти ќе си го соблечеш сакото...
Види, Дејзи, не дека
имам нешто против..
но мислам, дека ќе те разочарам.
Бенџамин, сум била со многу мажи.
Утре наутро се врќаш во Њу Јорк,
можеби е подобро да си со пријателите.
- Па си и многу мала.
- Дволно сум голема.
Дејзи, само не денес, тоа е се.
Можеме да отидеме да
послушаме музика...
Животот ни се
одредува од можностите,
дури и тие, кои што
сме ги пропуштиле.
Изгледаше толку убав... подмладен.
- Велат, дека ураганот ќе не одмине.
- Фала Богу.
Тој остана кај мајка му известно
време, мајка му, немаше ништо против.
Бенџамин?
``Нештата се променуваа за мене...``
Косата веќе ми беше благо
сива, и стана погуста.
Мирисот ми се изостри, слухот исто.
Можев да одам повеќе и подалеку.
Додека сите старееја, јас
се подмладував-сосема сам.
Влези.
Бенџамин...
- Ме паметиш ли?
- Се разбира, господин Батон.
- Што се случило?
- Инфекција на ногата.
Добро дошол во домот, пријателу.
Гледам, дека уште пиеш Сазерак
со виски. -Навики, што да правиш.
Уште ли го посетуваш она место на
улица Борбен? -Не, не сум бил оддамна.
Интересни времиња дојдоа.
Производството на копчиња ни се зголеми
од 40 илјади на половина милион дневно.
Кај мене работат 10 пати
повеќе луѓе, работиме деноноќно.
Срамота е...
Војната беше добра
за нашата индустрија.
Знаеш ли..
Болен сум. Не знам
колку ми останува.
Жалам што го слушам тоа,
господин Батон. -Да..
Немам никого. Сам сум.
Се надевам нема да имаш против, би
сакал повеќе време да поинувам со тебе.
Ќе направам што можам.
Бенџамин, што знаеш за копчињата?
``Копчињата на Батон`` е создадена
од семејството пред 124 години.
Дедо ми бил шивач, имал
работилница во Ричмонд.
После Граѓанската Војна,
се преместил во Њу Орлеанс,
а татко ми бил доволно умен, за
да започне сопствено производство.
И така, со негова помош,
работилницата се претворила во тоа.
А денес, јас дури не можам да шијам.
Тоа е многу интересно.
Нештата се развиле добро за вас.
Така да... со што можам
да ви помогнам, г-н Батон?
Бенџамин, ти си мој син.
Жалам, што не ти кажав порано.
Ти си роден на денот на
крајот на Граѓанската војна.
Мајка ти умре при твоето раѓање.
Те мислев за чудовиште.
И ветив на мајка ти, дека
ќе се погрижам за тебе.
Не требаше да те напуштам.
Мајка ми?
Имавме летна куќа, на брегот
на езерото Пончертрејн.
Кога бев малечок, саках да
се будам пред сите останати,
да трчам до езерото и да
посматрам како започнува денот.
Како само јас да бев жив.
Се вљубив уште првиот пат,
кога ја видов мајка ти.
Мајка ти се викаше Каролин Марфи.
Работеше во кујната на дедо ти.
Таа беше од Даблин.
Во 1903 Каролајн, заедно со
браќата и сестрите се премести
да живее тука, во Њу Орлеанс.
Си наоѓав причини да слезам во
кујната, само за да можам да ја видам.
25 април, 1918, најсреќниот
ден во мојот живот,
денот во кој што се
оженив за мајка ти.
Зошто просто не ми кажа?
Планирам да ти оставам се.
Треба да тргнам.
- Каде одиш?
- Во домот.
Што си вообразува тој?
Дека може да се појави само
така, и се ќе биде во ред?
И наеднаш треба да
станеме пријатели?
Да, ама не погодил! Никако дури!
Беше оставил 18 долари во
ноќта, во која те најдовме.
18 долари и една гнасна пелена!
- Лека ноќ, мамо.
- Лека ноќ, миличок.
Сум ти кажал, дека ме
удрила молња 7 пати?
Еднаш само си го шетав кучето.
Ослепев на едното око..
Едвај слушам, си ја
губам мислата често.
Но знаеш ли што?
Господ просто ми напомна,
дека сум среќник што сум жив.
Доаѓа бура.
Разбуди се...
Ајде да те облечеме.
Можеш да се грижиш
колку што сакаш...
да ругаеш, да ја
проколнуваш судбината...
... но кога ќе наближи крајот...
... треба да се помириш.
Убав погреб.
Ќе го погребат до мајка ти.
- Ти си мајка ми.
- Миличок...
Досега не го бев видел Њу Јорк.
- Извинете, пријател сум на Дејзи.
- Наваму.
Дејзи! Дејзи!
Кој ме бара?
- Бенџамин...
- Здраво.
- Што правиш тука?
- Решив да наминам, да те видам...
Да поминам малку време со тебе.
Требаше да се јавиш.
Така ме изненади.
- Пак си прекрасна.
- Ти благодарам, чудесни се.
Не можев да тргнам поглед
од тебе. Беше прекрасна.
Ти благодарам. Многу љубезно.
Треба да се преоблечам,
ќе одиме на една забава.
Сакаш ли да дојдеш?
Мислев повеќе за ресторан.
Си дозволив да направам
резервација, за секој случај.
Просто танчерите секогаш
излегуваат заедно после шоуто.
Се разбира, ти си добредојден.
Ќе одам да се преоблечам.
Тоа е Дејвид. Еден од танчерите.
Тоа е Бенџамин, сум
ти раскажувала за него.
Да... како сте?
Ќе одам да донесам пијалок.
Да не сте пријател на
баба и или нешто такво?
Да, нешто такво.
Извинете.
Еј, види, немав идеа дека ќе доаѓаш!
Боженце, Бенџамин...
Што очекуваше?
Да оставам се? Тоа е мојот живот.
Доаѓате ли со нас во центарот?
Ајде...
Ќе се позабавуваме.
Ќе има музичари,
многу интересни луѓе.
-Не е потребно да го
правиш тоа. Вината е моја.
Требаше прво да се јавам.
Мислев како ќе дојдам и само ќе ти
потклекнат нозете, или нешто такво.
- Дејзи, ајде!
- Доаѓам.
Изгледа свесен? Го сакаш ли?
Мислам, дека да.
Се радувам за тебе.
Ќе се видиме дома.
Добро.
Шоуто беше чудесно!
Дојде да ми каже,
дека татко му починал.
- Немало како да знаеш.
- Имав 23 години.
Просто не ми беше гајле...
- Што стана после тоа?
- Таму има слики.
Во предниот џеб.
Тогаш бев во најдобрата
форма како танчерка.
Во траење од 40 години..
... танцував насекаде.
Лондон, Виена, Прага..
Никогаш не сум ги
гледала овие слики.
Мамо, никогаш не си
раскажувала за танцувањето.
Јас бев единствената американка,
поканета да танцува на Бољшој театар.
Беше неверојатно.
Но Бенџамин секогаш
беше во моите мисли.
И осеќав како понекогаш кажував...
Лека ноќ, Бенџамин.
- ``Лека ноќ, Дејзи.``
- Тоа ли го кажувал?
``Животот не беше толку сложен.
Дури би можел да кажам,
дека барав авантури``
Бенџамин, госпоѓа Ла
Турно току што почина.
- Г-н Бенџамин
Батон? - Јас сум.
- Добар ден.
- Да, господине?
- Мис Дејзи Фулер?
- Секунда.
- Молам, седнете.
- Благодарам.
Понекогаш ни претстојат
тешкотии, но просто не го знаеме.
Дали е случајност или просто
судбина, ништо не можеме да направиме.
Една жена во Париз
беше тргнала на пазар.
Но си го заборавила палтото
и се вратила да го земе.
Во тој момент и заѕвонил телефонот,
таа се вратила да го крене
и разговарала неколку минути.
Додека жената била на телефон, Дејзи
пробала за претставата во Париз опера.
Додека пробала, другата жена
го затворила телефонот...
и слегла да фати такси.
Шоферот на таксито имал
претходно оставено клиент...
... и застанал да испие едно кафе..
А за целото време Дејзи пробала.
Истиот такси шофер, кој што
застанал за кафе претходно
ја зел дамата, која одела на пазар
откако таа го испуштила
претходното такси.
Таксито требало да запре, поради
човек кој ја преминувал улицата.
Тој тргнал за работа
5 минути покасно,
откако заборавил да
си го вклучи алармот.
Ддека тој маж, кој каснел за
работа ја преминувал улицата
Дејзи завршувала со
пробата и веќе се туширала.
Додека таа се капела,
такси шоферот ја чекал пред еден
бутик жената да земе еден пакет.
Пакетт сеуште не бил спакуван,
бидејќи девојчето кое требало
тоа да го направи, раскинало
со пријателот претходната вечер.
Пакетот бил спакуван,
жената се вратила во таксито,
кое пак било блокирано
од еден камион,
а за тоа време Дејзи се облекувала.
Камионот се преместил и
таксито успеало да тргне,
додека Дејзи, која
се облекла последна,
ја чекала пријателката, чија
врвак на чевелот се скинала.
Додека таксито чекало
на еден семафор,
Дејзи и пријателката
излегле низ задниот влез.
И ако само едно
нешто случеше поинаку
ако врвката не се скинеше,
или ако камионот се
преместеше секунда порано.
Ако пакетот беше спакуван и готов,
затоа што девојчето не беше
раскинало со пријателот,
ако мажот беше го вклучил алармот
и беше станал 5 минути порано.
Ако такси возачот не беше
застанал да си земе кафе.
Ако жената не си го забравила
палтото и го фатеше претходното такси,
Дејзи и пријателката
ќе ја преминеа улицата
и таксито само ќе
поминеше покрај нив.
Но бидејќи животот е таков,
серија од животи и инциденти
кои се преплетуваат,
кои не се под ничија контрола,
таксито не ја одминало,
возачот бил моментно разсеан...
Дејзи!
...и таксито ја удрило Дејзи.
Дејзи! Помош!
И ногата и била смачкана.
Дејзи...
Кој ти кажа? -Твојата
пријателка ми испрати телеграма.
Многу љубезно од твоја страна да
дојдеш, за да видиш дека сум добро.
Ти би го направила истото за мене.
Боженце...
Погледни се само.
Изгледаш перфектно.
Не требаше да доаѓаш.
Не сакам да ме гледаш така.
Ногата и беше скршена на 5 места.
И со многу лечење и по многу време,
можеби повторно ќе можеше да оди,
но никогаш повеќе немаше
да може да танцува.
Ќе те земам во домот со мене.
- Сакам да се грижам за тебе.
- Нема да се вратам во Њу Орлеанс.
Тогаш јас ќе останам во Париз.
Не разбираш ли? Не ја
сакам твојата помош.
Знам, дека се самосожалувам,
но не сакам да сум со тебе.
Се обидов да ти го кажам тоа уште
во Њу Јорк, но ти просто не слушаш.
- Може да си го промениш мислењето.
- Веќе не сме деца, Бенџамин.
Остани надвор од мојот живот.
Бев многу груба.
Тој така и не разбра.
Не можев да дозволам
така да ме гледа.
``Не си заминав веднаш..
останав во Париз извесно време,
за да се погрижам за неа.``
Не го знаев тоа.
Мила, повикаја ја сестрата.
Одново се научив да одам.
Го фатив возот за Њу Орлеанс.
Дај да погледнам.
Нормално е. Пулсот и е слаб,
ќе има проблеми со дишењето.
- Ќе се оправите ли?
- Да.
После кажува, дека се вратил дома
и потоа има многу откинати страници.
``...го слушав шумот на
куќата..`` Тоа веќе го читав.
Пролеал нешто врз овој
дел, тешко е да се прочита.
Пишува нешто за
``пловење``. Го разбираш ли?
Ќе пловам со еден стар едреник
на татко ми од куќата на езерото.
Нема да лажам,
бев во друштво на две млади дами..
... или можеби беа три.
Нема смисол да метеш, Сам.
Утре пак ќе бидеш таму.
Мамо.
И во летото на 1962...
... Таа се врати.
- Сакаш ли да знаеш каде бев?
- Не.
Зошто не пиша ниеднаш?
Просто исчезна...
Требаше да направам нешто за себе.
- Никогаш не мислев дека си егоистка.
Се надевам да не сум грешела.
Обично сум во права при
преценките за луѓето.
- Лека ноќ, мамо.
- Лека ноќ, миличок.
Забавувајте се.
- Не кажуваш ни збор.
- Не сакам да расипам мигот.
- Ќе спиеш ли со мене?
- Апсолутно.
Ја замолив да дојде со мене.
Пловевме во заливот
и кон Флорида кис.
Толку се радувам, што не се отворивме
еден на друг кога имав 26 години.
- Зошто го кажуваш тоа?
- Бев толку млада.
А ти беше толку стар.
Се случи, кога требаше.
Јас би се насладувал
на секој момент.
Се кладам, дека можам да
останам тука подолго од тебе.
Убеден сум.
Со секој изминат ден
имам се повеќе брчки.
Не е чесно.
Ги сакам твоите брчки.
Како е да се подмладуваш?
Не можам да кажам... Секогаш
го гледам низ сопствените очи.
Ќе ме сакаш ли кога ќе
остарам и кожата ќе ми свисне?
А ти мене ако имам акни?
Ако ја подмокрам постелата?
Ако се плашам што има под скалите?
Што? Што си мислиш...
Мислев како ништо не е вечно.
И колку жално е тоа.
Некои нешта се вечни.
- Лека ноќ, Дејзи.
- Лека ноќ, Бенџамин.
Мамо?
- Кога се запозна со татко?
- Малку после тоа..
- Дали му кажа за тој Бенџамин?
- Знаеше доволно, миличка.
Мамо!
Куини!
Ало?
Здраво, госпоѓо Картер. Јас
сум Бенџамин. Каде се сите?
Бенџамин.. Куини почина.
Многу жалам.
Многу жалам за вашата загуба.
Таа беше забележителна жена.
Ја погребавме до нејзиниот
сакан мистер Ведерс.
И за да имаме сопствени
спомени, ја продадовме куќата на
татко ми на улица Еспанејд.
-Прекрасна стара куќа, мила.
Мислам, дека ќе бидеме
многу среќни тука.
- Каква долга семејна историја...
- Одат со куќата.
Ајде.
Треба да ја видиш спалната.
Си купивме двособен стан.
Ја сакав оваа куќа...
Толку многу спомени.
Не запирај, мила.
``Тоа беше еден од најсреќните
периоди во мојот живот.``
Немавме никаков мебел.
Си правевме пикник во холот.
Јадевме кога сакавме,
останувавме будни по цели ноќи,
Си ветувавме да не се
предаваме на рутината.
Да си легнуваме или да се
будиме во едно те исто време.
Живеевме на овој мадрац.
Сосетката, мисис Ван
Дам, беше физиотерапевт.
Живеевме на 4 раскрсници
од заедничкиот базен.
Можеше да истераш
уште неколку години.
Но ти одбра да правиш нешто
толку специјално и уникатно,
што може да се прави
за многу кратко време.
Така да дури и да не
ти се случеше ништо,
...пак ќе сакаше да си тука.
Не ми се допаѓа, што остарувам.
Овде ставаат премногу хлор.
Ти ветувам никогаш повеќе
да не се самосожалувам.
И мислам, дека тогаш осозна,
дека никој од нас не
е перфектен засекогаш.
Најде спокој.
Отвори студио и започна да учи
млади девојчиња да танцуваат.
Точно така! Завртете се!
Чудесно!
Лека ноќ!
Сигурно си убава за гледање.
Во танцот е важна линијата...
... линијата на телото...
Порано или подоцна,
ја губиш оваа линија и
никогаш повеќе не ја враќаш.
Мислев...
Ти си роден во 1918, пред 49 години.
Јас имам 43. Скоро
на иста возраст сме.
- Се среќаваме на средината.
- Најпосле успеавме.
Чекај...
Сакам да не запомнам такви,
какви што сме во моментов.
Бремена сум.
Сестрата ми кажа, дека е момче.
Но јас мислам, дека е девојче.
Знам дека ти е страв.
- Не го кријам.
- Добро.
- Каков ти е најголемиот страв?
- Што ќе се роди како мене.
Тогаш ќе го сакам уште повеќе.
Добро. Како ќе бидам татко
кога одам во обратната насока?
Не е чесно спрема детето. Не
сакам никому да сум на товар.
Најпосле сите сме со пелени.
Ќе биде добро.
Го сакам и тоа со тебе.
Сакам да имаш се, што сакаш.
Просто не знам како
ќе го направиме...
Би ли му кажал на слепец,
дека не може да има деца?
Повелете.
Биди татко толку долго,
колку што можеш.
Знам какви ќе бидат последисците.
Сум ги прифатила.
Да те сакам си ги
заслужаваше сите жртви.
Треба да мочкам.
Денес првата жена во
светот го преплива Ламанш.
Таа стигна до Кале.
Задржете го кусурот!
Пливањето и траеше 34 часа,
22 минути и 14 секунди.
68-годишната Елизабет Абот
пристигна во 5.38 по британско време,
...уморена, но среќна.
Мисис Абот, како би сте ги
карактеризирале вашите постигнувања?
Пртпоставувам....дека се е возможно.
- Тоа ли е?
- Да, ви благодарам.
Готов ли си?
Да.
Во пролетта, во еден
сосема обичен ден...
Ќе се вратам за еден час!
Мила!
Повикај ја брзата помош!
Бебето излегува!
Ми треба итна помош!
Се е во ред. Имате прекрасна ќерка.
Мила...
Таа роди 2.5 килогри тешко девојче.
Брои и ги прстите.
Идеална е.
``Ја крстивме на мајка ми
- Каролајн.``
Тој Бенџамин ми е татко? И
ми го кажуваш на таков начин?
Извини.
... Навидум се сите
знаци за ураган...
возможно е и да е од 5-та степен.
Знам, дека ви е
тешко. Тука не се пуши!
Никој не може да каже каде
точно ќе удари ураганот...
``Ти пораста нормална и здрава,
како што рече докторот...``
Ќе треба да и најдам
вистински татко.
Што сакаш да кажеш?
Ќе и треба некој, со кој ќе остари.
Ќе ги прифати нештата
такви, какви што се.
Ќе те прифати.
Мила, и треба татко, а не врсник.
- Поради мене ли е?
- Се разбира, дека не.
Мојата возраста ли те вознемирува?
- Се разбира, дека не.
- Тоа ли сакаш да ми кажеш?
Не можеш да не
одгледуваш и двајцата.
Беше твојот прв поденден.
Организиравме забава,
куќата беше полна со деца.
- Како си?
- Здраво, пријател.
Додека се свртиш и ќе
биде во гимназијата.
Ја продадов летната куќа...
и фабриката ``Копчињата
на Батон````...
Ја продадов и јахтата на татко ми
и ги ставив парите во штеден влог.
И кога ти и мајка ти
имавте доволно, си заминав.
Пред да можеш да ме запомниш.
``Ги зедов само алиштата на себе.``
Не сакам да го читам сега тоа.
Може ли само да ми
кажеш каде отишол?
Не знам.
За мене е.
1970. „Секогаш твој“„Честит роденден.
Би сакал да можам да те бакнам“
Сите се за мене.
5 години. ``Бих сакал да
те однесам на училиште.``
6 години.
``Сакам да сум таму и да те
научам да свириш на пиано.``
1981, 13 години.
``Би сакал да ти кажам да
не следиш некое момче.``
``Би сакал да те прегрнам, кога
си страдала од скршеното срце.``
``Би сакал да можам
да сум ти татко.``
``Што и да правам, ништо
не може да го замени тоа.``
Претпоставувам бил во Индија.
``Што и да значи,
никогаш не е доцна...``
... или како во
мојот случај, прерано,
да си тој, кој што сакаш да бидеш.
Нема ограничувања во времето,
можеш да запреш, кога ќе посакаш.
Можеш да се промениш или да
останеш истиот, нема правила во тоа.
Можеме да го извлечеме
најдоброто или најлошото.
Се надевам да го
извлечеш најдоброто.
Се надевам да видиш
нешта, кои ќе те научат.
Да почувствуваш нешта, кои
порано не си ги чувствала.
Се надевам да сретнеш
луѓе со различен мироглед.
И да живееш живот со
кој што ќе се гордееш.
А ако не е така...
``... се надевам ќе имаш
сили да започнеш од почеток.``
Го немаше многу долго време.
Ќе се видиме следниот четврток.
Лека ноќ, миличка.
Жалам, затворено е.
Моѓам ли да ви помогнам?
Да земете некого ли сте дошле?
Зошто се врати?
Мамо?!
Мамо!
Готова ли си?
Мамо, што има?
Само слушнав една многу тажна приказна
за еден наш заеднички пријател,
кого не сум го видела долго време.
Каролајн, тоа е Бенџамин.
Те познава од бебе.
Здраво.
Тоа е само семеен
пријател. Бенџамин Батон.
- Тоа е мојот сопруг, Робарт.
- Драго ми е.
Мене исто.
Ми беше драго да се запознаеме.
Ќе те чекаме во колата, мила.
- Добро.
- Довидување.
Само ќе заклучам.
Убава е, како мајка и.
- Танцува ли?
- Не многу добро.
- Секако тоа го наследила од мене.
- Прекрасно девојче е.
Ми изгледа малко збунета... но
кој ли не е така на 12 години?
Во голема мерка ме
потсетува на тебе.
Сопруг ми е...тоест беше вдовец.
Многу мил, умен и со
авантуристички дух.
- Тој е прекрасен татко.
- Чудесно.
- Изгледаш толку помлад.
- Само надворешно.
Беше во право.
Немаше да можам да ве
одгледувам и двајцата.
Не сум толку силна.
Каде си отседнал?
Што ќе правиш?
Сум отседнал во Пончатрејн
хотел на булеварот.
Не знам што ќе правам...
Ме чекаат.
Се сеќавам на таа случка. Тој бил.
Ураганот го сменил правецот.
Наскоро ќе стапи на земјата.
Треба ли да правиме нешто?
Сме го средиле
преместувањето на пациентите,
но во краен случај зависи од вас.
- Не, ќе останеме.
- Ќе ви кажам ако има промени.
``Вечерва, додека се прашував
зошто воопшто се вратив,
тропна на вратата.``
Влези.
Добро ли си?
Жалам, не знам што правам тука.
Ништо не е вечно.
Никогаш нема да
престанам да те сакам...
Бенџамин, та јас сум стара жена.
Некои денови никогаш
не се забораваат...
Лека ноќ, Бенџамин.
Лека ноќ, Дејзи.
И како што знаев,
само ја гледав како си заминува.
Тоа е последното нешто,
кое што го напишал.
Откако татко ти почина...
... добив јавување по телефон.
Ало? Да, на телефон.
Жалам, не разбирам.
На аголот, да.
Повелете!
Јас сум Дејзи Фулер.
Јас сум Дејвид Хернандез
од Социалните служби.
Живееше во напуштена зграда.
Полицијата го најде тоа кај него...
Името ви беше внатре.
Тој е болен. Го
однесовме во болницата.
Не си го знаеше името и од каде е.
Му кажав на г-н Хернандез,
дека Бенџамин е еден од нас.
Секогаш може да остане кај нас.
Бенџамин.
Свириш прекрасно.
Не сака да го прашуваат.
Има моменти во кои
не е сосем при себе.
Докторите велат, дека е
почетна фаза на деменција.
Ме паметиш ли?
Јас сум Дејзи.
Јас сум Бенџамин.
Драго ми е да се
запознаеме, Бенџамин.
Имаш ли нешто против
да поседам покрај тебе?
Би сакала да те
послушам како свириш.
Се познаваме ли?
Секој ден навратував, за
да се уверам дека е добро.
Знам што правите!
Сите сте проклети лажливци!
Не верува, дека тукушто јадел.
Да видиме дали можеме да
ти најдеме што да правиш.
Имам чувство, дека не
паметам многу нешта.
Што например?
Како да сум изживеа цел живот...
и не можам да се потсетам на него..
Не се грижи. Нормално е
да забравиш некои нешта.
Многу често тој забораваше
кој е и каде се наоѓа.
Не беше лесно.
- Бенџамин!
- Гледам се!
Ја гледам и големата река! -Токму
така. Можеш да видиш се, миличок.
Можам да видам и многу други луѓе.
- Сакам да слезеш.
- А ако можам да летам?
Познавав човек, кој
што можеше да лета.
Слези долу и ќе ти раскажам за него.
Некој да се качи горе.
Тој имаше 5 години
кога се запишав...
... на истата возраст бев
и јас, кога се запознавме.
``Тоа е Големото
Кенгуру во 5 попладне,
кога тоа ги добило
своите убави нозе.``
Деновите минуваа и јас го гледав
како заборава како се оди...
Како ми е името?
... како да зборува.
Јас сум Дејзи.
Можеш ли да кажеш Дејзи?
Во 2002 ставија нов
часовник на станицата...
А во летото на 2003
... тој ме погледна,
и сватив, дека знаеше која сум.
А после ги затвори
очите, како само да заспа.
Би сакала да го познавав.
Сега го познаваш.
Мамо... Ќе одам да
видам што се случува.
Лека ноќ, Бенџамин.
Некои луѓе се родени
да седат покрај реката.
Некои ги удира молња.
Некои имаат слух за музика.
Некои се артисти.
Некои пливаат.
Некои се разбираат од копчиња.
Некои го знаат Шекспир.
А некои......са мајки.
А некои луѓе....танцуваат.